Początek wakacji oznacza w TTPW zakończenie kolejnego roku nauki języka węgierskiego. Tradycyjnie w czwartek 3. lipca, w siedzibie Towarzystwa, z naszą Panią Profesor spotkali się prawie wszyscy tegoroczni „kursanci”. Prawie wszyscy – ponieważ część osób rozpoczęła już wyjazdy urlopowe. Dla przypomnienia – zajęcia z nauki języka węgierskiego w trzech grupach zaawansowania, prowadzi już od 24 lat nieoceniona Mgr Lidia Żołnierek, Starszy wykładowca Katedry Filologii Węgierskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
 
Spotkanie rozpoczął Prezes Krzysztof Kołaciński dziękując Naszej Pani Profesor za ogromne poświęcenie jakim się wyróżnia przyjeżdżając do nas z Krakowa w każdy czwartek. Powrót do domu jest dla Niej bardziej uciążliwy, ponieważ mieszka poza Krakowem. Doceniamy to poświęcenie podziwiając ogrom pracy i zaangażowania oraz mając nadzieję, że Jej wysiłek nie idzie na marne. Dziękujemy!
 
Korzystając z okazji Prezes podziękował za pracę również Kol. Zygmuntowi Pawlinie, który od wielu lat był członkiem Zarządu oraz księgowym Towarzystwa. Ze względu na kłopoty zdrowotne musiał zrezygnować z obydwu funkcji pozostając jednak członkiem Towarzystwa. Jeszcze raz dziękujemy i życzymy szybkiego powrotu do zdrowia.
 
I wreszcie doczekaliśmy się radosnej chwili rozdania świadectw ukończenia kolejnego roku szkolenia językowego. Po krótkim podsumowaniu roku szkolnego przez Naszą Panią Profesor (oczywiście po węgiersku!) każdy obecny otrzymał stosowne „zaświadczenie”. Na wieczną rzeczy pamiątkę i jako zachętę do dalszej nauki tego trudnego języka.
 
Dalszy czas spotkania minął na wspomnieniach związanych z nauką oraz planowaniu kolejnych wyjazdów na Węgry. Są one sprawdzianem umiejętności językowych oraz pozwalają poznawać lepiej ten kraj i naszych Bratanków.
 
Do rozpoczęcia nowego roku szkolnego! Minden jót mindenkinek!
 
(kk)
 
 

Jak co roku, w rocznicę śmierci p. Norberta Lippóczego, dnia 24. czerwca br., przedstawicie Zarządu TTPW złożyli kwiaty i zapalili znicze na grobie Jego i rodziny.

Inż. Norbert Lippóczy był współzałożycielem i aż do śmierci w 1996 r. głównym filarem Tarnowskiego Towarzystwa Przyjaciół Węgier. Ten „Węgier z duszą Polaka”, Honorowy Obywatel Miasta Tarnowa, odznaczany zarówno przez Węgrów jak i Polaków, spoczywa przy głównej alei Starego Cmentarza w Tarnowie

Był wybitną postacią, bibliofilem, cenionym kolekcjonerem i hojnym darczyńcą.

Opiekę nad grobem p. Norberta Lippóczego i rodziny sprawuje założone przez Niego Towarzystwo.
(kk)

 

Tradycyjnie jak co roku, 19. czerwca wyruszyliśmy poznawać (i przypominać sobie) ciekawe strony Węgier oraz sprawdzać nasze zdolności do porozumiewania się w języku węgierskim.

Tym razem naszą bazą wypadową był Huszár Panzió w Sárospatak. Droga „tam” była dość uciążliwa ze względu na nieprzewidziane utrudnienia. Przed samym Bardejowem stanęliśmy na 1,5 godz. w korku. Panowie Słowacy układali nowy asfalt na wjeździe do miasta. Nieco dalej, w Kapušanach starszy pan wyjeżdżając na ulicę tyłem z parkingu „stuknął” w samochód naszego kolegi (jadącego zgodnie z przepisami, bez pośpiechu). Na szczęście uszkodzenia umożliwiały dalszą jazdę. Niestety, dyskusja ze słowackim kierowcą (bezdyskusyjnie winnym) spisywanie stosownego protokołu dla ubezpieczycieli, interwencja policjanta, chodzenie i kiwanie głowami zajęło sporo czasu. W końcu ruszyliśmy w dalszą drogę już bez przygód. Po przekroczeniu granicy węgierskiej wybraliśmy jazdę bocznymi drogami. Można było podziwiać piękne krajobrazy Zeplińskiego Parku Narodowego. Umożliwiał to również stan dróg wymuszający niezbyt szybką jazdę. Ale w końcu to była wycieczka.

Jeszcze tego samego dnia, po zakwaterowaniu i obiadokolacji ruszyliśmy do centrum Sárospatak (prawie 13 tys. mieszkańców). To rzeczywiście piękne miasto u podnóża Gór Zemplińskich, nad rzeką Bodrog.

Następnego dnia, w piątek wyjazd do Pálháza, najmniejszego miasta na Węgrzech (1 100 mieszkańców) leżącego u południowych podnóży Gór Tokajsko-Slańskich. Tam czekała na nas pyszna przedpołudniowa kawa, ciacho i przejażdżka kolejką wąskotorową po Zeplińskim Parku Narodowym. Potem przejazd do Sátoralyaújhely (populacja ok. 20 tys. mieszkańców). Jego centrum to zadrzewiona kwitnącymi lipami wspaniała aleja z romantycznymi ławkami i rzeźbami zamknięta od strony południowej pięknym kościołem. Tam część grupy zdecydowała się na zwiedzanie miasta a w tym samym czasie pozostali pojechali w pobliże oglądać Tengerszem – przepiękny, zalany wodą kamieniołom, w którym od XV w. produkowano koła młyńskie. Ze względu na jego nietypowość, historię i bogactwo geologiczne rejon ten objęto ochroną jako rezerwat przyrody. Wróciliśmy do Sárospatak a niektórzy zdążyli jeszcze zdobyć najdłuższy na świecie most wiszący o długości 724 m. Niezapomniane przeżycia, zwłaszcza że w jego części chodzi się po szklanych, przeźroczystych płytach. Daje to niezły skok adrenaliny. Obiad w dobrej knajpie. Hegyalya Csarda w środku Sátoralyaújhely. Wieczorem spotkanie integracyjne przy dobrym winie, oczywiście węgierskim.

Sobota to wyjazd do Tokaju leżącego u zbiegu dwu rzek: Bodrogu i Cisy. Zwiedzanie miasta (niespełna 3 800 mieszkańców). Obowiązkowa wizyta w zabytkowej piwniczce za kościołem, a następnie rejs statkiem po Bodrogu i Cisie. Obiad w Bónchidai Csárda na brzegu Cisy. Po powrocie baseny w Sátoralyaújhely i ze względu na „Noc muzeów” skorzystanie z bogatej oferty miejscowego Zamku oraz innych zabytkowych obiektów w centrum miasta. Wieczorem tradycyjne spotkanie integracyjne przy winie.

Nadeszła niedziela a z nią niestety, czas powrotu. Niespiesznie, podziwiając krajobrazy udaliśmy się w stronę przejścia granicznego w Tornyosnémeti. Potem przeskok przez Słowację i przejście graniczne w Koniecznej. Wreszcie tradycyjne podziękowania organizatorom, pożegnanie i „rozwiązanie” wycieczki na parkingu w pobliżu Cmentarza Wojennego Nr 60 z I-szej Wojny Światowej na Magurze Małostowskiej. Rozstaliśmy się z mocnym postanowieniem powrotu na Węgry jeszcze wczesną jesienią tego roku.

Nie ma jak na Węgrzech!!!

(kk)

 

 
Do Zespołu Szkół Technicznych im. Ignacego Mościckiego zawitała grupa osiemnastu węgierskich uczniów z dwojgiem nauczycieli ze szkoły technicznej Debreceni SZC Brassai Sámuel Műszaki Technikum z Debreczyna. Przyjechali do Tarnowa, aby nawiązać współpracę z przodującą w regionie tarnowskim szkołą o podobnym profilu kształcenia. 
 
Dyrekcja ZST zwróciła się do Prezesa naszego Towarzystwa Krzysztofa Kołacińskiego, z prośbą o wsparcie w  nawiązaniu tego kontaktu. Takiej prośbie nigdy nie odmawiamy. 
 
Spotkanie miało miejsce dnia 13. czerwca br. w Auli im. Kazimierza Abratowskiego w budynku głównym ZST. Goście zostali zapoznani z historią i specyfiką kształcenia technicznego, które w tej szkole prowadzone jest już od  dziewięćdziesięciu czterech lat. 
 
Wystąpienie Prezesa TTPW poświęcone było nie tylko Szkole, ale również związkom Tarnowa z Węgrami. Zgromadzeni w auli szkolnej mieli okazję obejrzeć prezentację poświęconą bohaterowi
narodów polskiego i węgierskiego – Generałowi Józefowi Bemowi oraz śladom węgierskim w Tarnowie. Ze względu na brak tłumacza polsko – węgierskiego, prelegent posłużył się językiem węgierskim, miejscami wspomaganym językiem angielskim. Z tego też powodu pozostałe elementy spotkania obsługiwane były w języku angielskim przez Panie Nauczycielki tego języka pracujące w ZST.
 
Węgierscy goście zapoznali się również z „budynkiem pracowni” a następnie prowadzili rozmowy z Dyrektorem ZST Jackiem Różyckim. Ze względu na trwające w tym dniu egzaminy zawodowe spotkanie nie mogło trwać zbyt długo. 
 
Tarnowskie Towarzystwo Przyjaciół Węgier życzy obu szkołom nawiązania trwałej i owocnej współpracy. Obie szkoły reprezentują wysoki poziom kształcenia a zarówno Tarnów jaki Debreczyn są pięknymi miastami. I w obu funkcjonują również wyższe uczelnie. 
 
Cieszymy się, że potrafimy ciągle łączyć narody poza „wysoką” polityką. A to jest jedno z zadań jakie stawiali sobie Założyciele naszego Towarzystwa.
(kk)
 

Zgodnie ze Statutem Towarzystwa, dnia 28. maja 2025 r. odbyło się Walne Zebranie Członków Tarnowskiego Towarzystwa Przyjaciół Węgier. Na Przewodniczącego Walnego Zebrania wybrano Wiceprezesa Andrzeja Szpunara. Po części organizacyjnej zebrania Prezes Krzysztof Kołaciński przedstawił sprawozdanie z działalności Zarządu za okres minionej kadencji 2021 – 2025 r. wraz ze sprawozdaniem finansowym za ostatni rok kalendarzowy. Następnie Przewodniczący Komisji Rewizyjnej kol. Marek Pulnik zaprezentował sprawozdanie z pracy Komisji Rewizyjnej za minioną kadencję zawierającą pozytywną ocenę pracy Zarządu. Na wniosek Przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Walne Zebranie Członków podjęło decyzję w sprawie udzielenia absolutorium ustępującemu Zarządowi Towarzystwa.


Walne Zebranie podjęło decyzję o zmniejszeniu liczby członków zarządu TTPW do siedmiu osób oraz wybrało jednogłośnie nowy zarząd na następną kadencję. W skład Zarządu weszli: Krzysztof Kołaciński jako prezes, Wiesława Kozaka Jaworska – wiceprezes, Andrzej Szpunar – wiceprezes, Marta Jurczak – sekretarz, Barbara Tyka – skarbnik oraz członkowie zarządu: Krzysztof Czuba i Klaudiusz Stachaczyński. Wybrano również składy Komisji Rewizyjnej i Sądu  Koleżeńskiego.

Na wniosek Przewodniczącego Zebrania, który przekazał ustalenia podjęte na zebraniu odchodzącego Zarządu TTPW w związku z trudną sytuacją finansową Towarzystwa, przedstawił propozycję podniesienia składki członkowskiej, która nie była zmieniana od wielu lat. Walne Zebranie przyjęło propozycję. Nowe składki obowiązywać będą od dnia 1. lipca 2025 r.
(kk)